Psychoterapia MetaSystemowa

Psychoterapia MetaSystemowa to model psychoterapii stworzony i rozwijany w Polskim Instytucie Psychoterapii Integratywnej.

W tym podejściu psychoterapia służy nie tylko zdrowiu psychicznemu i fizycznemu – lecz także temu, by człowiek był zdolny kochać, tworzyć szczęśliwe związki, pracować, bawić się, odnaleźć sens życia i spełnienie, w końcu stanąć wobec spraw ostatecznych.

Psychoterapia MetaSystemowa jest nowatorską i unikalną modalnością psychoterapii, która była tworzona przez 23 lata przez Andrzeja Nehrebeckiego i wspólnie rozwijana z Mileną Karlińską-Nehrebecką, w Polskim Instytucie Psychoterapii Integratywnej, pod auspicjami Sigmund Freud University w Wiedniu. Jest pierwszym kompletnym kierunkiem psychoterapii wypracowanym przez Polaków i w Polsce.

Podejście MetaSystemowe czerpie z trzech głównych źródeł: wybranych nurtów psychoterapii, głównie: psychodynamicznej, ericksonowskiej i poznawczej; filozofii stosowanej Berta Hellingera oraz ze świeckiej duchowości Dzogczen, buddyzmu i mistyki chrześcijańskiej.

Podejście MetaSystemowe jest od ponad 20 lat z powodzeniem stosowane w praktyce klinicznej, szkoleniu i superwizji, a w ostatnich latach naukowo weryfikowane w Polskim Instytucie Psychoterapii Integratywnej w Krakowie.

Źródło: www.pocieszka.pl

Konsultacja psychologiczna

Konsultacja psychologiczna jest pierwszym krokiem na drodze do rozpoznania problemów, z jakimi zmagamy się w życiu codziennym. Niezależnie od tego, czy poszukujemy porady związanej z konkretnym problemem, czy też zmagamy się z długofalowym dyskomfortem psychicznym, pierwsze spotkanie z psychologiem określane jest jako konsultacja.

Ważne jest rozróżnienie między konsultacją psychologiczną a psychoterapią. Konsultację psychologiczną może przeprowadzić psycholog lub psycholog z uprawnieniami do psychoterapii. Z porady takiego specjalisty skorzystają osoby zmagające się z różnymi problemami życiowymi, kryzysami czy rozchwianiem emocjonalnym.

Konsultacja psychologiczna:

To forma jednorazowej usługi, ale w praktyce udzielenie pełnej porady może wymagać średnio od jednej do trzech konsultacji psychologicznych;

Wykorzystywana jest przez psychologa do postawienia diagnozy psychologicznej, która przydaje się na dalszym etapie leczenia (jeśli jest ono konieczne);

To krótkoterminowa forma pomocy – może być źródłem informacji o nurtujących pacjenta tematach, a także pomóc osobom z konkretnym dylematem, np. w kwestiach zawodowych, wychowawczych, związkowych;

Może być wstępem do leczenia psychoterapeutycznego.

Terapie psychoterapeutyczne

Nurt poznawczo-behawioralny

Jest to podejście, które szczególnie w początkowej fazie terapii, skoncentrowane jest na kłopotach pacjenta występujących w czasie teraźniejszym. Terapia ma na celu nauczenie danej osoby umiejętności i odpowiednich zachowań, które nie tylko pozwolą rozwiązać aktualne trudności, ale też powstrzymają ewentualne nawroty .

Podstawą myśli poznawczo-behawioralnej jest koncepcja, zakładająca, że to samoocena i podejście do własnej roli w świecie ma decydujące znaczenie w kwestii postępowania.

Terapia skupia się na sferze poznawczej, obejmującej sposób myślenia oraz strefie behawioralnej, skupiającej się na wprowadzaniu zmian w zachowaniu. Leczenie trwa zazwyczaj kilka- kilkanaście tygodni a rolą psychoterapeuty jest pomoc w zrozumieniu źródła problemu i znalezieniu możliwych sposobów jego zwalczania. Przypadłości, przy których często z powodzeniem wykorzystywane jest podejście poznawczo-behawioralne to m.in. bulimia, depresja, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne czy też zespół stresu pourazowego.

Nurt humanistyczno-egzystencjalny

Specyfika tego podejścia polega przede wszystkim na stosunku do pacjenta, który traktowany jest jako indywidualna jednostka, zmagająca się z trudnościami, nie zaś jak osoba chora. Celem terapii humanistyczno-egzystencjalnej jest wzrost świadomości badanego wobec własnego “ja” i położenia w określonej sytuacji.

Nurt humanistyczny znajduje zastosowanie w większości przypadków, w szczególności w przypadku terapii z o niskiej samoocenie, nie łatwo nawiązującymi relacje z innymi ludźmi.

Fundamentalne znaczenie w podejściu humanistyczno-egzystencjalnym ma autentyczność relacji oraz pełne zrozumienie ze strony psychoterapeuty, który wciela się bardziej w rolę przewodnika niż lekarza.

Nurt psychoanalityczny

Swój początek ma w psychoanalizie sformułowanej przez Zygmunta Freuda i odwołuje się głównie do elementów nieświadomości, przeszłości pacjenta oraz ewentualnych zaburzeń osobowości. Podejście psychoanalityczne koncentruje się na indywidualnych doświadczeniach danej osoby w odwołaniu do jej przeszłych i obecnych doświadczeń. Odbiór i interpretacja oparta o wolne skojarzenia pomaga w zrozumieniu siebie i odnalezieniu źródła dolegliwości.

Terapia psychoanalityczna jest procesem długotrwałym, w którym istotną rolę odgrywa systematyczność oraz zastosowanie się do specyficznych zasad i warunków, w jakich jest przeprowadzana. Zazwyczaj pacjent zajmuje miejsce w fotelu lub na kozetce, natomiast terapeuta znajduje się za jego plecami, aby uniknąć kontaktu wzrokowego, który może swobodę w opisywaniu przeżyć i emocji.

Nurt psychodynamiczny

Podobnie jak podejście psychoanalityczne zrodził się z Freudowskiej psychoanalizy i ma szerokie zastosowanie w leczeniu wielu przypadłości, tj. zaburzenia afektywne, nerwice czy stany lękowe. Terapia psychodynamiczna opiera się na założeniu, że zasadniczy wpływ na obecne kłopoty i konflikty mają nie do końca świadome, wewnętrzne potrzeby, mechanizmy i emocje pacjenta.

Podobnie jak w przypadku podejścia humanistycznego terapeuta spełnia raczej funkcję słuchacza i przewodnika, ułatwiając dzielenie się odczuciami i przemyśleniami.

Psychoterapia trwa od kilku miesięcy do kilku lat i kładzie nacisk na dość częste i regularne wizyty.

Nurt systemowy

Podejście systemowe skutecznie sprawdza się głównie w przypadku terapii grupowej, dla rodzin oraz par. Odwołuje się do teorii systemów, zakładającej, że niemożliwa jest analiza człowieka i jego zachowań bez uwzględnienia środowiska, w którym się znajduje, gdyż każdy uwikłany jest w sieć wzajemnych zależności.

Rola terapeuty polega na zadawaniu pytań i kierowaniu rozmową przy maksymalnym zachowaniu dystansu i neutralności osądów. Zdarza się, że w trosce o pełen obiektywizm w psychoterapii udział bierze dwójka terapeutów.

Nurt Gestalt

Jest to podejście sformułowane na podstawie teorii homeostazy, wedle której każdy człowiek dąży do osiągnięcia i utrzymania harmonii. Psychoterapia Gestalt kładzie nacisk na szczerą i bezpośrednią relację z terapeutą oraz koncentrowanie się na konkretnych trudnościach, występujących w czasie teraźniejszym. Kluczowym elementem terapii jest egzystencjalny dialog między pacjentem a psychoterapeutą. W przerwach między spotkaniami stosuje się również rozmaite zadania, testy i eksperymenty, które przyspieszają i zwiększają skuteczność terapii.

Terapia w nurcie Gestalt bardzo dobrze sprawdza się nie tylko w walce ze stanami depresyjnymi, fobiami czy problemami emocjonalnymi, ale również w przypadku osób, chcących rozwijać się emocjonalnie i dążyć do samorealizacji.

Nurt integracyjny

Nazywany bywa również integratywnym lub eklektycznym. Wychodzi on z założenia, że ze względu na ogrom wpływów i kontekstów dotyczących źródła problemów nie sposób opierać się jedynie na jednym podejściu. W zależności od rodzaju dolegliwości i indywidualnych cech danej osoby psychoterapeuta czerpie z różnych nurtów, wybierając poszczególne metody i techniki.

Nurt Metasystemowy

Psychoterapia MetaSystemowa to model psychoterapii stworzony i rozwijany w Polskim Instytucie Psychoterapii Integratywnej.

W tym podejściu psychoterapia służy nie tylko zdrowiu psychicznemu i fizycznemu – lecz także temu, by człowiek był zdolny kochać, tworzyć szczęśliwe związki, pracować, bawić się, odnaleźć sens życia i spełnienie, w końcu stanąć wobec spraw ostatecznych.

Psychoterapia MetaSystemowa jest nowatorską i unikalną modalnością psychoterapii, która była tworzona przez 23 lata przez Andrzeja Nehrebeckiego i wspólnie rozwijana z Mileną Karlińską-Nehrebecką, w Polskim Instytucie Psychoterapii Integratywnej, pod auspicjami Sigmund Freud University w Wiedniu. Jest pierwszym kompletnym kierunkiem psychoterapii wypracowanym przez Polaków i w Polsce.

Podejście MetaSystemowe czerpie z trzech głównych źródeł: wybranych nurtów psychoterapii, głównie: psychodynamicznej, ericksonowskiej i poznawczej; filozofii stosowanej Berta Hellingera oraz ze świeckiej duchowości Dzogczen, buddyzmu i mistyki chrześcijańskiej.

Podejście MetaSystemowe jest od ponad 20 lat z powodzeniem stosowane w praktyce klinicznej, szkoleniu i superwizji, a w ostatnich latach naukowo weryfikowane w Polskim Instytucie Psychoterapii Integratywnej w Krakowie.

Psychoterapia

Stosowanie metod psychologicznych, zwłaszcza opartych o regularny kontakt międzyludzki, w celu pomocy osobom zmagającym się z różnorodnymi problemami. Psychoterapia służy poprawie dobrostanu i zdrowia psychicznego, rozwojowi relacji i umiejętności społecznych, może dotyczyć zmiany lub radzenia sobie z dokuczliwymi zachowaniami, przekonaniami, obsesjami, myślami lub emocjami. Niektóre techniki psychoterapeutyczne są uznane za oparte na dowodach naukowych metody leczenia określonych zaburzeń psychicznych.

Istnieje mnóstwo różnych technik i form psychoterapeutycznych, czasem opartych o znacząco różne pojmowanie psychologii, etyki i metod pomocy. Większość polega na regularnych spotkaniach klienta lub grupy klientów z jednym lub kilkoma terapeutami. Wspólną cechą psychoterapii jest prymat metod psychologicznych, w odróżnieniu od leczenia psychiatrycznego, zorientowanego na metody medyczne i leki. Psychoterapia i medycyna mogą się jednak nawzajem efektywnie uzupełniać.

Żałoba czyli minuty, godziny, dni, tygodnie…

Po stracie kogoś, kogo kochamy, żałoba jest właściwym stanem, w którym się znajdujemy.



Jest to czas, który trzeba przeżyć – jest nam on potrzebny. Nie ma jednego modelu doświadczania żałoby tak jak nie ma dwóch takich samych ludzi. Strata jest indywidualnym i niepowtarzalnym doświadczeniem osoby, która akurat w tym momencie swojego życia zetknęła się ze śmiercią.

W stanie żałoby nieoceniona jest pomoc rodziny. Wystarczy BYĆ. W sposób naturalny i rzeczowy przypomnieć, że mamy gotowość angażowania się, ale tylko wtedy gdy zostaniemy o to poproszeni. Nie ratujemy na siłę. Nie litujemy się, po prostu jesteśmy tacy jakimi nas znają bliscy.

Stany emocjonalno – duchowe, które nam towarzyszą są często skrajne i bardzo intensywne w przeżywaniu. W zależności od czasu, który upłynął będą się od siebie różnić:

Minuty, godziny
Wyłączenie, porażenie, zaprzeczanie utracie, brak uczuć, pustka, zamknięcie, izolacja, rozpacz, ból, milczenie, krzyk, płacz, strach, płacz.

Dni, tygodnie
chaotyczne, często nieracjonalne działania, niemożność skupienia się i zajęcia się czymkolwiek, niezdolność do działań konstruktywnych, smutek, przygnębienie, wyrzuty sumienia, poczucie krzywdy, złość gniew, agresja, autoagrsja.

Miesiące
uczenie się życia ze stratą, nawet dotkliwą, stopniowe pogodzenie się
lub zaburzona żałoba wyrażająca się np. w depresji, zagrażająca obniżeniem życiowej aktywności, życiem poniżej możliwości psychicznych, tracenie kolejnych życiowych szans, dążenie ku śmierci

Zamknięcie cyklu żałoby dokonuje się poprzez płacz, ból, mówienie o stracie o własnych bolesnych przeżyciach. Powracanie w wypowiedziach do osoby utraconej do jej życia, wspólnego życia. Wracanie do wspomnień, oglądanie zdjęć z przeszłości, wspominanie o nim o niej, zamknięcie najboleśniejszych przeżyć.

Życie, które dostajemy od rodziców często jest przez nas nie doceniane. Dopiero kiedy przychodzi czas próby dostrzegamy, w którym miejscu swojego życia się znajdujemy. Konfrontacja ze śmiercią jest trudna, gdyż wydaje nam się, że nas nie dotyczy a przecież żyjemy tylko chwilę.

Rozwój człowieka zaczyna się poza strefą komfortu. Kiedy wszystko mamy jest nam wygodnie i przyjemnie nie dostrzegamy rzeczy, spraw i ludzi.

Doświadczenia żałoby i straty mogą znacząco poprawić naszą samoświadomość a tym samym jakość życia własną i bliskich, których jeszcze mamy.